„Poor speechless creatures”

A jeśli spojrzysz na obraz jak na chrząszcza? Pomyśl o jego opalizujących skrzydłach, a nie o ekosystemie, w którym żyje. A jeśli spojrzysz na obraz z zamkniętymi oczami? Postaraj się zapamiętać, co widzisz pod powiekami i zatrzymaj ten obraz, aż się rozproszy. A jeśli spojrzysz na obraz tak, jakbyś słuchał muzyki ambientowej lub popowej piosenki?

Po prostu po to, aby wchłonąć dźwięki i zanurzyć się w nich, zamiast próbować interpretować lub zrozumieć ich znaczenie. A jeśli spojrzysz na obraz jak na język obcy, który brzmi pięknie, choć go nie rozumiesz? Postaraj się skoncentrować na jego hipnotyzującym dźwięku, a nie na znaczeniu. Obrazy nie milczą. Mówią niemym językiem. Mówią kolorami, kształtami, teksturami. Mówią językiem, który każdy rozumie, ale na swój własny sposób, zgodnie z minionym i obecnym doświadczeniem życiowym, tłumacząc go i filtrując poprzez osobiste historie, wspomnienia i nastroje. Czasem w czerwonym pigmencie widać kształt serca, a innym razem słonia; jednego dnia namiętną miłość i pokusę, innego, niebezpieczeństwo i przemoc; lub wszystko naraz, jakby wszystkie języki na ziemi połączyły się w jedno, jakby Wieża Babel upadła w naszych oczach, rozsypując się w niezliczone drobne kawałki. I to też jest w porządku. Patrzenie na obraz to nieustanne poszukiwanie. Im dłużej skupiasz wzrok, tym bardziej wszystko ewoluuje, zmienia się i przechodzi różne przemiany, jak wtedy, gdy Gregor Samsa, bohater „Metamorfozy” Kafki, obudził się pewnego dnia jako owad.  Sztuka jest interesującym miejscem, które pozwala na dysfunkcję. „Wydmuchaj nos, aby oddychać wyraźnie i prawdziwie. Daj się oszołomić, aby myśleć jasno i swobodnie”, zasugerowała Lee Lozano. Czy to, na co właśnie patrzysz nadal jest obrazem?